Omomiłek szary (Cantharis fusca) – pospolity chrząszcz z rodziny omomiłkowatych. |
Omomiłek szary (brzeżnoplamek) jest dość podobny do omomiłka wiejskiego. By odróżnić oba gatunki wystarczy spojrzeć na nogi i przedplecze. Odnóża omomiłka szarego całe są czarne, a dość duża plamka na przedpleczu wcale nie przypomina serduszka. W dodatku sięga ona górnej krawędzi czerwonego przedplecza.
Tego osobnika zastałam w trakcie drzemki, bądź posiłku - leżał nieruchomo na już nieco sfatygowanym mniszku i długo w ogóle się nie poruszał. Pomyślałam nawet, że być może fotografuję tak zwane szczątki; trąciłam go delikatnie źdźbłem trawy. Od niechcenia machnął nogą i dalej leżał tak z głową zanurzoną pomiędzy języczkowymi kwiatami mniszka. Po jakimś czasie poruszył się nieco i... znów wsadził głowę między kwiaty - nieopodal. Ciekawe - spał czy jadł? A jeśli jadł to co? Szukał pyłku czy drobnych owadów? Nie wiem, ale przynajmniej pozował spokojnie.
Omomiłek szary (Cantharis fusca) ma czarne nogi, a plamka na czerwonawym przedpleczu sięga górnej krawędzi. To zdjęcie zrobiłam w ubiegłym roku przy okazji fotografowania skrzypu polnego (link) |
Omomiłek szary (Cantharis fusca) |
Omomiłek szary (Cantharis fusca) |
---------------------------
Omomiłek szary (Cantharis fusca) – pospolity chrząszcz z rodziny omomiłkowatych szeroko rozprzestrzeniony w całej Europie od terenów nizinnych po górzyste (do wysokości ok. 1000 m n.p.m.). Synonim omomiłek brzeżnoplamek pochodzi stąd, że część osobników posiada ciemną plamkę w środkowej części brzegów przedplecza.
Prowadzi dzienny tryb życia.
Chrząszcz bardzo liczny i pospolity.
Gatunek pożyteczny ze względu na drapieżny tryb życia i zjadanie mszyc i innych drobnych owadów.
Zamieszkuje głównie obrzeża lasów, łąki, ugory i uprawy, gdzie często licznie występuje na kwiatach, zwłaszcza baldaszkowatych oraz na kwitnących krzewach, choć zdarza się, że ogryza młode pędy drzew iglastych.
Czas występowania - od maja do czerwca(lipca), często podczas aktu płciowego.
Wygląd omomiłka szarego (brzeżnoplamka) - dorosłe osobniki osiągają długość 11-15 mm. Ciało, łącznie z pokrywami miękkie, i słabo nasycone chityną. Przedplecze czerwone z ciemną (czarną) plamą na przodzie, pokrywy skrzydłowe ciemno-szare lub czarne, odwłok czerwony. Pokrywy skrzydłowe pokryte krótkimi włoskami, które mogą nadawać im szary odcień. Głowa czarna, czułki długie, wieloczłonowe (11), bez końcowej buławki.
Larwy - ok. 2 cm długości, czarne lub ciemnoszare, z rzadka pokryte odstającymi włoskami, żyją tuż pod i na powierzchni ziemi, gdzie odżywiają się larwami owadów i ślimakami, a także częściami roślin. W żuwaczkach posiadają wyżłobienie umożliwiające wpuszczenie do ciała ofiary trującej substancji (następuje rozkład). Larwy są odporne na chłód i przejawiają aktywność już wczesną wiosną, a nawet zimą przy dłuższej odwilży (można je dostrzec na resztkach śniegu w słoneczne dni). Przepoczwarczają się wiosną, płytko pod ziemią.
Samice składają jaja tuż pod powierzchnią ziemi. Początkowo larwy nie pobierają pokarmu (mają zredukowane narządy gębowe). Po kilku dniach linieją, stają się ruchliwe i drapieżne.
źródło 1, źródło 2, źródło 3
36530
Super ,jest ich teraz pod dostatkiem .Trzeba fotografować ,one na swój sposób są sliczne .
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
Tak, spotkałam ich już parę, ale mam trudności z określeniem gatunku (nie są opisane?). Dziękuję za odwiedziny i pozdrawiam
Usuń