 |
| Łubin trwały (Lupinus polyphyllus L.) – gatunek rośliny z rodziny bobowatych. |
 |
| łubin trwały Lupinus polyphyllus |
 |
| łubin trwały Lupinus polyphyllus |
 |
| łubin trwały Lupinus polyphyllus |
 |
| łubin trwały Lupinus polyphyllus |
 |
| łubin trwały Lupinus polyphyllus |
 |
| łubin trwały Lupinus polyphyllus |
 |
| łubin trwały Lupinus polyphyllus |
 |
| łubin trwały Lupinus polyphyllus |
 |
| łubin trwały Lupinus polyphyllus |
 |
| łubin trwały Lupinus polyphyllus |
--------------------------------------------------
Łubin trwały (Lupinus polyphyllus L.) – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny bobowatych.
Pochodzi z zachodniej części Ameryki Północnej.
Aktualnie roślina rośnie dziko dość pospolicie w całej Polsce, głównie na północy i zachodzie kraju, miejscami jest inwazyjna.
Czasem łubin trwały uprawiany jest jako roślina pastewna lub ozdobna (istnieją liczne kultywary) ze względu na różnobarwne kwiaty.
Status gatunku we florze Polski: kenofit i agriofit.
Łodyga - prosta, wzniesiona o wysokości do 150 cm.
Liście - dłoniastodzielne, składające się z 9-17 (13-15) lancetowatych listków.
Kwiaty - zebrane w duże grono w górnej części łodygi. Górna warga kielicha jest całobrzega. Kwiaty grzbieciste, duże. Przeważnie fioletowo-niebieskie (od ciemnobłękitnych, przez fioletowe do fioletowopurpurowych), z białym żagielkiem w środku. 10 pręcików zrośniętych w rurkę wokół pojedynczego słupka.
Kwitnie - od czerwca do lipca.
Owoc - owłosiony strąk zawierający 5-9 nasion. Nasiona lśniące, plamiste, o elipsoidalnym kształcie.
Siedlisko - rośnie na suchych stanowiskach, w pobliżu lasów, na polanach i bezdrożach.
Stanowisko -lubi miejsca słoneczne, gleby piaszczyste i próchniczne, suche, lub średnio wilgotne. Nie toleruje dużej ilości wapnia w glebie.
Łubin trwały uprawia się z nasion, jest łatwy w uprawie. Po przekwitnięciu należy roślinę ściąć, wówczas zakwitnie drugi raz jesienią.
Roślina lekko trująca z powodu zawartości alkaloidów. Istnieją jednak odmiany nietrujące.
źródło, link,
o47.25. (148) [53]
Kocham łubin często sadzony wkoło przydrożnych kapliczek i krzyży. Bardzo już wrósł w polski krajobraz. Często nikt go tam nie sieje. Sam się rozsiewa z roku na rok, a niekiedy już tylko on pozostał w miejscu gdzie niegdyś był drewniany krzyż.
OdpowiedzUsuń