I mnie ono nie ominęło, gdy pewnego razu w botanicznym alpinarium przyłapał i unieruchomił mnie deszcz. Znalazłam schronienie pośród wysokich buków, przysiadłszy na kamieniu pod cisem, tuż obok ławki... mokrej) i miałam sporo czasu na różnego rodzaju refleksje (m.in. co ja tu robię??). W końcu deszcz się wypłakał, postanowiłam więc przemieścić się gdziekolwiek indziej. Jak okiem sięgnąć, nigdzie żywej duszy. Cisza, nie licząc odgłosów moich pośpiesznych kroków i kapiących z liści kropel. I nagle, zza drzewa ukazuje mi się smukła różowa nimfa (zdjęcia nr 2-5), nic nierobiąca sobie z ogromu zieleni otaczającego ją "prawie lasu".
Kiedy zaczęłam fotografować (a siąpiło jeszcze) wyjrzało słońce, odezwały się ptaki, wkrótce, choć nie wiem kiedy dokładnie, przestało też padać. Tego dnia w Botaniku spędziłam jeszcze sporo czasu, korzystając z doskonałej pogody.
Lilia złotogłów (Lilium martagon L.) – gatunek rośliny wieloletniej z rodziny liliowatych [27 czerwca] |
lilia złotogłów (Lilium martagon) 23 czerwca |
lilia złotogłów (Lilium martagon) |
lilia złotogłów (Lilium martagon) |
lilia złotogłów (Lilium martagon) |
lilia złotogłów (Lilium martagon) |
lilia złotogłów (Lilium martagon) |
lilia złotogłów (Lilium martagon) |
lilia złotogłów (Lilium martagon) |
lilia złotogłów (Lilium martagon) |
lilia złotogłów (Lilium martagon) |
lilia złotogłów (Lilium martagon) |
lilia złotogłów (Lilium martagon) |
lilia złotogłów (Lilium martagon) |
Lilia złotogłów podgatunek dalmatyński (Lilium martagon var. cattaniae) 4 lipca |
Nie bawię się już w drobiazgową ilustrację botaniczną, jednak zauważyłam, że w Wikipedii jakoś nie ma zdjęć owoców lilii złotogłów. Przemogłam się więc ;-)
lilia złotogłów (Lilium martagon) 21 lipca |
Te same owoce niemal miesiąc później - stały się bardziej pękate.
lilia złotogłów (Lilium martagon) 17 sierpnia |
-----------------------------------------
Lilia złotogłów (Lilium martagon L.) – gatunek byliny z rodziny liliowatych.
Występuje w Europie i Azji.
W Polsce jest rośliną dość rzadką i objęta jest ochroną prawną (od 1946 r.). Spotykana często w Sudetach i Karpatach, na niżu bardzo rzadka. Północna granica zasięgu przechodzi przez Polskę.
Uprawiana jest też jako ozdobna, poza tym wykorzystywana jest jako roślina lecznicza.
Łodyga - nierozgałęziona, sztywna, naga lub owłosiona, wysoka od 40 do 150 cm. Zielona, czasem czerwono nabiegła, w dole bezlistna.
Liście - siedzące, środkowe zebrane po 4-8 w nibyokółki, górne skrętoległe. Blaszka eliptycznie lancetowata, całobrzega, na szczycie zaostrzona, szeroka na 2-5 cm, długa zwykle 8-12 cm, czasem do 16 cm. Wiązki przewodzące (od 7 do 11) wyraźnie widoczne.
Kwiaty - zebrane w luźne grono składające się z 3-10, rzadko do 20 kwiatów. Kwiaty na długich, łukowato wygiętych ku dołowi szypułkach. Okwiat niezróżnicowany na kielich i koronę, sześciolistkowy, o średnicy 3-6 cm. Jego listki najczęściej mają barwę brudno różowoczerwoną i są ciemno purpurowo nakrapiane. Mają 3-4,5 cm długości, są mięsiste i odwinięte ku górze. Słupek o trójkanciastym znamieniu, 6 pręcików o dużych pylnikach. W miarę dojrzewania listki okwiatu odginają się coraz mocniej, aż zawinięte dotkną nasady kwiatu. Środkiem każdego płatka biegnie rynienka, wypełniona nektarem.
Kwitnie - od końca czerwca do lipca lub do połowy sierpnia.
Owoce - duże (do 3 cm długości i ponad 2 cm szerokości), trójkątnokuliste torebki pękające trzema szparami. Zawierają płaskie, ciemnożółte, szeroko oskrzydlone nasiona o szerokości 4,2 do 5,3 mm.
Organy podziemne - cebula jajowata o długości 3-5 cm i szerokości 2-3 cm złożona z licznych, złocistożółtych łusek ustawionych dachówkowato. Umiejscowiona 10-20 cm pod powierzchnią gruntu.
Siedlisko - rośnie w miejscach pół cienistych, na glebach piaszczysto-gliniastych i gliniastych świeżych, zasobnych w substancje mineralne i próchniczne, o zróżnicowanym składzie granulometrycznym – od piasków luźnych, piasków gliniastych mocnych po glinę ciężką, o odczynie obojętnym lub zasadowym.
Spotykana w rzadkich, widnych lasach, głównie grądach (zwłaszcza subkontynentalnym) i buczynach, zwłaszcza nawapiennych, storczykowych, poza tym w dąbrowach świetlistych, kwaśnych dąbrowach podgórskich i borach mieszanych, a poza lasami w zaroślach, wśród ziołorośli i traworośli.
Ze względu na efektowne kwiaty gatunek zagrożony jest z powodu zrywania ich do bukietów oraz przesadzania roślin ze stanowisk naturalnych do ogrodów. Stanowiskom zagraża też zamiana drzewostanów liściastych na iglaste. Roślina jest też chętnie zjadana przez sarny i inne ssaki przeżuwające.
źródło 1,
mieszańce lilii złotogłów
Piękna roślina. Janek, towarzysz niektórych moich włóczęg sudeckich i miłośnik tych kwiatów, byłby zachwycony. Kiedyś znaleźliśmy lilię złotogłów w Górach Kaczawskich, ale jeszcze nie kwitła. Pamiętam miejsce, trafiłbym tam. Zobaczyć ją kwitnącą w lesie, na zboczu góry, ech!
OdpowiedzUsuńKwitnącą w naturze, ach, i ja chciałabym taką spotkać!
Usuń