Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum)

Oto kolejna wiosenna, kwitnąca na żółto roślinka - gajowiec żółty, albo raczej już jasnota gajowiec. W Polsce występuje pospolicie, ale ja znalazłam ją w ogrodzie botanicznym.

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum Huds.), ziejec – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny jasnotowatych  [15 maja] 

 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 

  

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 5 maja 2017

 

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum), jasnota gajowiec 11 maja 2017

--------------------------------------

Gajowiec żółty (Galeobdolon luteum Huds.), zwany też ziejcem – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny jasnotowatych. 

Według nowszych ujęć taksonomicznych gatunek ten zaliczany jest do innego rodzaju (jasnota Lamium) i ma naukową nazwę Lamium galeobdolon (L.) Crantz oraz nazwę polską – jasnota gajowiec. Nadto w nowszych ujęciach systematycznych takson ten jest wąsko definiowany i dotychczasowe podgatunki podnoszone są do rangi osobnych gatunków. 

W Europie wyróżniono obok gatunku typowego w obrębie podrodzaju Lamium subg. Galeobdolon 4 drobne gatunki, spośród których w Polsce stwierdzono występowanie trzech.

Występuje w Europie i Azji. Północna granica jego zasięgu biegnie przez środek Anglii, północną Szwecję, Estonię, wschodnia przez Ural, środkową Rosję i Kaukaz, południowa przez środek Hiszpanii i dalej wzdłuż Morza Śródziemnego. 

W Polsce występuje pospolicie na całym niżu i w górach.

Łodyga - wzniesiona, prosta, pojedyncza, czterokanciasta, o wysokości 20-60 cm. Pod ziemią roślina posiada kłącze. Po okresie kwitnienia roślina wytwarza gęsto ukorzeniające się rozłogi, z których wyrastają potem pędy kwiatowe. Cała łodyga krótko owłosiona.

Liście - wszystkie liście maja ogonki o długości 1-3 cm, długość blaszki 3-4 cm. Ulistnienie naprzeciwległe, liście sercowate, zaostrzone, grubo i nierówno piłkowane, krótko owłosione. Z górnej strony ciemnozielone, często z białymi plamami.

Kwiaty -grzbieciste, wyrastają po 6-10 w nibyokółkach w kątach liści. Kielich ma lancetowate ząbki, żółtego koloru. Korona z prawie prostą rurką, zrosłopłatkowa, wyraźnie dwuwargowa. Dolna warga ma 3 wyraźne klapki i wewnątrz brunatną plamę, górna warga ma długie włoski. Pręciki z żółtymi i nagimi pylnikami dojrzewają równocześnie ze słupkiem. Roślina miododajna. Pierścieniowaty miodnik znajduje się przy podstawie zalążni.
Kwitnie - od kwietnia do czerwca.

Owoc - z każdego kwiatu powstają 4 czarne rozłupki, znajdujące się na dnie kielicha, który nie zanika po przekwitnięciu.

Roślina leśna, rosnąca głównie w wilgotnych lasach liściastych i zaroślach, na świeżych, średnio próchniczych glebach. W górach występuje aż po piętro kosodrzewiny. 

źródło, link,