Świerk srebrny w marcu

Na początku mojej przygody z drzewami przedstawiam świerk srebrny. Dlaczego? Głównie dlatego, że drzewa liściaste jeszcze się nie zbudziły i dopóki nie okryją się liśćmi, pewnie ich nie zidentyfikuję. Świerk srebrny to drzewo iglaste, które łatwo można rozpoznać nawet w środku zimy. Ze względu na sinoniebieski kolor igieł, właściwie nie sposób pomylić go z innym gatunkiem.
  
A skąd wiem, że to świerk, a nie sosna? Wyjaśnię najkrócej jak to możliwe:
Świerk - wysokie, smukłe drzewo o koronie w kształcie stożka. Igły pojedyncze, krótkie. Długie szyszki zawsze skierowane w dół wyrastają tylko w części wierzchołkowej.
Sosna - korona luźna, bardziej rozłożysta (parasolowata). Igły podwójne, dłuższe, skręcone dookoła swojej osi. Szyszki małe, jajowate, zawsze skierowane w górę i rozmieszczone na całym drzewie.
   
Przyznaję, że fotując tego świerka czułam się nieco niekontenta, gdyż na żadnej z gałęzi w zasięgu mego wzroku nie znalazłam ani jednej szyszki...  ;-P . Takie prawo przyrody, ot co.
    I jeszcze jedno wyjaśnienie dotyczące tytułu wpisu. Na wypadek, gdyby kiedykolwiek nadarzyła się okazja uzasadniająca ponowne pokazanie jakiegoś drzewa w innej porze roku, wzmianka o miesiącu, w którym zrobiłam zdjęcia, wydaje mi się celowa. Być może będę miała okazję spotkać to drzewo w maju i pokazać jego kwiaty oraz młode przyrosty na pędach.

Świerk kłujący, świerk srebrny (Picea pungens Engelm.) – gatunek drzewa z rodziny sosnowatych (Pinaceae) pochodzi z Ameryki Północnej. W Europie sadzi się głównie odmiany dekoracyjne o charakterystycznych szpilkach w różnych odcieniach koloru niebieskiego. Odmiany te są nazywane świerkiem srebrnym lub odmianą Glauca.

Świerk kłujący, świerk srebrny (Picea pungens Engelm.) ma niewielkie wymagania glebowe, wykazuje dużą odporność na niekorzystne warunki (mrozy, zanieczyszczenia powietrza itp.), dzięki czemu dobrze rośnie w miastach. Jest jednak wrażliwy na długotrwałe przesuszenie gleby (fot. 10 marca)

Świerk kłujący, świerk srebrny (Picea pungens Engelm.) ma kora cienką i popękaną, szarobrązową, u starszych drzew brunatnoszarą. Drewno jasne, sękate i lekkie - bez wartości użytkowej.
Wygląd kory świerka srebrnego na wysokości ok. 0,5 m. Wyżej pień przestaje być widoczny (zasłaniają go gałęzie)

Świerk kłujący żyje ponad 300 lat, ale  może osiągnąć wiek nawet 800 lat, rośnie jednak wolniej niż świerk pospolity

Świerk kłujący, świerk srebrny (Picea pungens Engelm.) jest gatunek jednopiennym. Kwiaty żeńskie są szyszeczkowate i zielonkawe, osadzone pionowo na końcach pędów. Kwiaty męskie długości do 3 cm, podłużne, o żółtawym zabarwieniu.

Świerk kłujący, świerk srebrny (Picea pungens Engelm.) wydziela bardzo dużo żywicy. Jego drewno nie ma zastosowania w przemyśle.

Świerk kłujący, świerk srebrny (Picea pungens Engelm.) - igły wyrastają na wyraźnych, sęczkowatych wzniesieniach. Są czterokanciaste, i posiadają wyraźną siną smugę w miejscu występowania szparek oddechowych. Są zaostrzone, sztywne, bardzo kłujące i ustawione prostopadle do gałązek, dookolnie, na wszystkie strony. Na młodych pędach są zazwyczaj srebrno-sine  (fot. 10 marca)

Sadzone w Europie odmiany świerka kłującego osiągają wysokość do 25 m i 8 m szerokości. Korona stożkowata, zazwyczaj bardzo gęsta. Starsze drzewa smukłe (drzewo na zdjęciu ma obcięty wierzchołek). Posiada ostro zakończone, bardzo kłujące igły o dł. 2-3cm. Świerk srebrny wykształca szyszki (7-11cm długości), które mają bardziej odstające łuski nasienne w porównaniu do bardzo podobnego świerka pospolitego.

-----------------------

Świerk kłujący, świerk srebrny (Picea pungens Engelm.) – gatunek drzewa z rodziny sosnowatych (Pinaceae). Świerk kłujący pochodzi z Gór Skalistych w zachodniej części Ameryki Północnej

Korona   -  stożkowata, zazwyczaj bardzo gęsta. Starsze drzewa smukłe.

Pień   -  formy typowe rosnące w swoim naturalnym środowisku osiągają wysokość ponad 30 m, odmiany uprawne (kultywary) są znacznie niższe. Średnica pnia do 1,5 m.

Kora   -  cienka i popękana, szarobrązowa, u starszych drzew brunatnoszara. Złuszcza się dość grubymi płatami

Liście  -  niebieskozielone lub szarozielone szpilki o długości 2-3 cm wyrastają na wyraźnych, sęczkowatych wzniesieniach. Umieszczone są dookoła pędów, skupione ku  górze lub przynajmniej w górę zgięte. Są czterokanciaste, i posiadają wyraźną siną smugę w miejscu występowania szparek oddechowych. Są zaostrzone, sztywne, bardzo kłujące i ustawione prostopadle do gałązek, dookolnie, na wszystkie strony. Na młodych pędach są zazwyczaj srebrnosine

Kwiaty   -  gatunek jednopienny. Kwiaty żeńskie szyszeczkowate i zielonkawe, osadzone pionowo na końcach pędów. Kwiaty męskie długości do 3 cm, podłużne, o żółtawym zabarwieniu.
Kwitnie w maju.

Szyszki   -  zwisające, jasnobrązowe, długości (7)8-10(11) cm. Ich łuski są drobne i miękkie, mają szczyty wyraźnie ścięte i nierówno ząbkowane.

Korzeń - głęboki system korzeniowy

Gatunki podobne do świerka kłującego:

• Świerk sitkajski (Picea sitchensis) - odróżnia się szczególnie cienkimi i twardymi igłami; pochodzi z tego samego areału,
• Świerk Engelmanna (Picea engelmannii) - ma bardziej miękkie igły i węższe zakończenie łuski szyszek; również pochodzi z Gór Skalistych, ale
• Świerk pospolity (Picea abies)  - zielony kolor igieł, większe szyszki, drzewo europejskie.

Świerk kłujący (srebrny), wiecznie zielone drzewo w swoim naturalnym środowisku występuje na wysokości pomiędzy 1800 a 3300 m n.p.m. Tworzy lasy mieszane z sosną wydmową, topolą osiką i daglezją. Porasta także brzegi rzek i wilgotne, cieniste zbocza.

Roślina ozdobna – drzewo cenione w ogrodnictwie, szczególnie ze względu na małe wymagania i odporność na niskie temperatury i warunki miejskie. Forma typowa uprawiana jest w parkach, ogrodach i w zieleni miejskiej. Częściej jednak uprawiane są odmiany ozdobne (kultywary) charakteryzujące się dużo mniejszą wysokością, bardziej ozdobnymi igłami i wolniejszym wzrostem. Sprowadzony został po raz pierwszy do Europy pod koniec XIX w. Najlepiej sadzić go pojedynczo lub w grupach, ale daje się także na szpalery i żywopłoty.

Uprawa
Ma małe wymagania. Formę typową uprawia się z nasion, kultywary zazwyczaj z sadzonek wyhodowanych przez ogrodników, przy uprawianiu z nasion niektóre odmiany nie zachowują bowiem cech rośliny matecznej. Dawniej kultywary te otrzymywano przez szczepienie, co gwarantowało wierne odtwarzanie cech, ale było trudne, obecnie najczęściej uprawia się je z nasion, a następnie selekcjonuje wykiełkowane rośliny. Wskutek tego sadzonki różnią się między sobą i w różnym stopniu zachowują cechy odmiany matecznej. Odmiany o srebrzystych igłach wymagają stanowiska słonecznego


źródło 1, źródło 2

..6385

świerk kłujący, świerk srebrny, Picea pungens, świerk i sosna różnice, świerk kłujący zdjęcia opis, świerk srebrny zdjęcia opis, Picea pungens obrazy informacje, świerk kłujący chwile zachwycone, świerk srebrny chwile zachwycone, Picea pungens chwile zachwycone, świerk srebrny wygląd uprawa