Nigdy nie widziałam lnu w naturze. W moich okolicach nie uprawia się lnu zwyczajnego, a o zobaczeniu lnu włochatego czy złocistego, obyśmy nie musieli marzyć - oba gatunki są zagrożone wyginięciem. Zapraszam do obejrzenia zdjęć lnu włochatego "znalezionego" w Botaniku.
Len włochaty (Linum hirsutum L.) – osiąga wysokość od 30 do 90 cm |
Len włochaty (Linum hirsutum L.) – rośnie na podłożu wapiennym i gipsowym w miejscach otwartych i nasłonecznionych. |
Len włochaty (Linum hirsutum L.) – łodyga dołem zdrewniała, górą rozgałęziająca się; na całej długości miękko owłosiona. |
Len włochaty (Linum hirsutum L.) – jest rośliną ciepło- i światłolubną, nieznoszącą cienia. Na terenie Polski, obok lnu złocistego, gatunek ten zaliczany jest do reliktów stepowych. |
Len włochaty (Linum hirsutum L.) – liście skrętolegle, siedzące z obu stron owłosione. Liście dolne dłuższe i szersze, podługowate o tępych wierzchołkach, górne krótsze, lancetowate. |
Len włochaty (Linum hirsutum L.) – płatki korony błękitne, szerokie, z ciemniejszymi żyłkami, o długości 2-3 cm. |
Len włochaty (Linum hirsutum L.) – działki kielicha długie, zaostrzone |
Len włochaty (Linum hirsutum L.) |
Len włochaty (Linum hirsutum L.) |
Len włochaty (Linum hirsutum L.) |
Len włochaty (Linum hirsutum L.) |
Co prawda, niezbyt licznie, ale len włochaty rosnący w poznańskim Ogrodzie botanicznym, kwitł jeszcze w połowie września.
Len włochaty (Linum hirsutum L.) – pręciki zrośnięte w nasadzie, słupek pięciokomorowy, o wąskich znamionach (12 września) |
Len włochaty (Linum hirsutum L.) – owocem jestkulistawa torebka, otwierająca się dziesięcioma klapkami. Nasiona jajowate, spłaszczone, błyszczące o długości do 3 mm. |
Wpis został ponownie opracowany i opatrzony częściowo innymi zdjęciami w dniu 31.10.2021
-------------------------------------------
Len włochaty (Linum hirsutum L.) – gatunek rośliny z rodziny lnowatych (Linaceae). Roślina objęta ścisłą ochroną gatunkową od 1983 roku.
Obszar występowania - od Europy Środkowej, przez południowo-wschodnią część kontynentu po Azję Mniejszą.
W Polsce niegdyś zasiedlał skarpy wiślane w okolicach Sandomierza, Kazimierza Dolnego i Chodla, gdzie wymarł. Obecnie spotykany wyłącznie w Niecce Nidziańskiej, głównie w centralnej i zachodniej części oraz na terenie rezerwatów i obszarów chronionych (m.in. Sterczów-Ścianka, Dąbie, Przęślin, Skowronowo, Opalonki i Kalina-Lisiniec).
Pokrój - roślina o wysokości do 90 cm, kutnerowata.
Łodyga - wysokość 30-90 cm, dołem zdrewniała, górą rozgałęziająca się. Na całej długości miękko owłosiona.
Liście - skrętolegle, siedzące z obu stron owłosione. Liście dolne dłuższe i szersze, podługowate o tępych wierzchołkach, górne krótsze, lancetowate.
Kwiaty - duże, krótkoszypułkowe, tworzące wiechotkowaty kwiatostan. Działki kielicha długie, zaostrzone. Płatki korony błękitne, szerokie z ciemniejszymi żyłkami, długości 2-3 cm. Pręciki zrośnięte w nasadzie, słupek pięciokomorowy, o wąskich znamionach.
Kwitnie od czerwca do sierpnia. Kwiaty zapylane przez owady.
Owoc - kulistawa torebka. Torebka krótsza niż działki kielicha, otwiera się dziesięcioma klapkami. Nasiona jajowate, spłaszczone, błyszczące o długości do 3 mm.
Owoce dojrzewają we wrześniu; wypełnione są licznymi nasionami.
Korzeń - rozgałęzione, zdrewniałe kłącze.
Siedliska - suche, trawiaste, nasłonecznione zbocza, murawy kserotermiczne oraz stepy na południowych obszarach Wyżyny Małopolskiej. Spotyka się go również na skrajach pól i nieużytków.
Rośnie na podłożu wapiennym i gipsowym w miejscach otwartych, ciepłych i nasłonecznionych (nie znosi zacienienia).
Rozmnażanie - roślina odnawia się przez samosiew. W tym samym roku pojawiają się młode samosiejki, posiadające jedynie części wegetatywne (liście, łodygi, korzenie), które po zimie wydają pędy kwiatostanowe (roślina dwuletnia). Po kwitnieniu i wydaniu owoców znaczna część osobników ginie.
Roślina objęta ścisłą ochroną gatunkową. Wg polskiej Czerwonej listy roślin i grzybów Polski zaklasyfikowana jako rzadka (R), w Polskiej Czerwonej Księdze Roślin umieszczona jako roślina narażona na wyginięcie (VU).
Głównymi zagrożeniami dla lnu włochatego jest znaczne ograniczenie siedlisk, które skupiają się na kilkunastu stanowiskach w Niecce Nidziańskiej. Gatunek ostał się głównie na terenach rezerwatów, które stanowią swoiste ostoje pośród hektarów pól i innych obszarów użytkowanych przez człowieka. Podobnie jak siedliska na których żyje (murawy kserotermiczne) wymaga czynnej ochrony, która obejmuje koszenia lub ekstensywny wypas owiec oraz wycinkę młodych drzewek i krzewów.
źródło 1, źródło 2, źródło 3, źródło 4, źródło 5,
e16.91.
Świetna roślina i bardzo cenna dla przemysłu kiedyś. Bardziej podoba mi się ten włochaty. W moim Botaniku już przekwitł (ale nie pamiętam, jaki to był gatunek). Ma jeszcze jedną zaletę - bardzo przyciąga modraszki :-)
OdpowiedzUsuńPopieram :)
UsuńNie wiedziałam o przemysłowym wykorzystywaniu lnu włochatego... Chyba, że myślisz o lnie zwyczajnym? Pozdrawiam :-)
UsuńPrzepiękne kwiaty ma ta słoneczna roślina. Dziwnie można się poczuć na myśl o tym, że może ona zniknąć z powierzchni Ziemi – jak tyle już okazów flory i nie tylko. My, ludzie, powinniśmy dbać o różnorodność życia na naszej planecie, ponieważ mamy możliwość i winni jesteśmy wygubienia tak wielu gatunków.
OdpowiedzUsuńO tak, szkoda by było gdyby ten len wyginął. Dobrze też, że istnieją ogrody botaniczne, gdzie można znaleźć rzadkie już gatunki.
UsuńLen to rośliny nieznoszące wykaszania, tymczasem łaki kosi w/g "dyrektyw unijnych" bez rozeznania siedliskowego czy pora koszenia jest właściwa czy przedwczesna 9przed rozsianiem).
OdpowiedzUsuń