MURobranie

Pewnego razu szłam wzdłuż długiego muru pokrytego kolorowymi graffiti. Mając przy sobie aparat z przypiętym obiektywem makro postanowiłam przyjrzeć mu się z bliska. Hm, nie wyglądał zbyt interesująco - ani z małej, ani tym bardziej, większej odległości, jednak nie poddawałam się. Zrobiłam trochę zdjęć, by później móc ocenić kadry (a nuż tylko mi się wydaje, że mur sfotografowany z bliska pozostaje nieciekawą fakturą?) i bez żalu je skasować. Dopiero skaza, pęknięcie, kawałek wierzchniej warstwy graffiti, który odpadł i odsłonił poprzednie malowidło, wydało mi się tym, czego szukałam - dziurą w całym  :-D .

To jedyny fragment malowidła, który jako tako przeszedł selekcję.

Poszukiwanie "dziur w całym" wciągnęło mnie na pewien czas, zwłaszcza gdy przekonałam się jak trudno znaleźć kolorowy i ciekawy fragment (i jeszcze dobrze go skadrować!). Nawet nie zdawałam sobie sprawy jak jednolite, szarobure i nudne są elewacje budynków. Ten poniżej to kolejny (i jedyny) "zwycięzca" z następnej wyprawy na murobranie.

Do różowego muru, na którym pęknięcia tynku otoczone są białawymi smugami, podchodziłam dwukrotnie(!), właśnie ze względu na nieodpowiednie wykadrowanie. Przy pewnej dozie wyobraźni dostrzegamy tu meduzę  ;-) .

W pewnym momencie przypomniałam sobie o małym spryskiwaczu, który noszę w torbie podczas upałów. Spryskany wodą mur obsychał w ciągu minuty ukazując nowe, błyskawicznie zmieniające się "oblicze". To dopiero było łapanie chwili  :-) .

Mimochodem sfotowałam trochę stolarki okienno-drzwiowej  ;-) .

Taka to była zabawa, ale prawda jest taka, że właśnie stoję przed murem. Przynajmniej tak się czuję.
Oto, zupełnie dla mnie niespodziewanie, Mój Las zatrzasnął przede mną swoje wrota! Z hukiem!
Mandat za wjazd samochodem do lasu to nic w stosunku do tego, co to oznacza!
A oznacza tyle, że Mój Las jest za daleko, bym mogła dojeżdżać tam rowerem, zwłaszcza, że nie wolno tam grillować. Przez ponad dziesięć lat nigdy nie zaprószyliśmy ognia, nie naśmieciliśmy (wręcz sprzątaliśmy spory obszar wokół obozowiska i wywoziliśmy śmieci), a teraz... koniec sielanki na łonie natury. Nie wiem co zrobimy, co wymyślimy, czy znajdziemy jakieś nowe miejsce - na razie mam pustkę w głowie, a przed oczami... mur.



u18.98.