Bukowy las nad morzem

Minął już cały rok odkąd utraciłam Mój Las. Brakuje mi go, ale nie chcę już tam jeździć. Gdy Sucha Łąka została sprzedana i poszatkowana na kilkadziesiąt działek budowlanych (praca już wre!), zrozumiałam, że Mój Las przestał istnieć. Niedaleko, tuż za brzozowym zagajnikiem, gdzie pośród strzelistych brzóz rosną równie strzeliste sosny kandelabrowe (nigdzie więcej takich nie widziałam!) wyrasta osiedle kilkunastu trzypiętrowych bloków. Skończyła się sielanka, las został zdegradowany do roli zadrzewienia międzyosiedlowego (z betonu, rzecz jasna).
Las, głównie bukowy z domieszką ogromnych sosen, a czasem i dębów, niedawno przemierzany w codziennej drodze na plażę (przez kilka dni raptem), nieodmiennie budził mój zachwyt. Próbowałam przypomnieć sobie czy widziałam podobny las gdzie indziej. Nie, a jeśli nawet, to tylko przelotnie, bez okazji przechadzania się pośród drzew. A te, rosnąc swobodnie, sprawiały wrażenie, że zastygły w chwilowym bezruchu podczas nieśpiesznego tańca ku zachodzącemu słońcu, wiszącemu nad bezkresem morza.

-------------------------------

Buk pospolity, buk zwyczajny (Fagus sylvatica L.) – gatunek drzewa należący do rodziny bukowatych.

Występuje na przeważającej części kontynentu europejskiego. 

W Polsce pospolity, gatunek rodzimy. Przez Polskę przebiega północno-wschodnia granica zasięgu. Pokrywa się ona z linią, wzdłuż której charakterystyczny dla Europy Zachodniej klimat atlantycki przechodzi w kontynentalny. W Polsce zachodniej i południowej buk jest jednym z podstawowych drzew tworzących lasy. Poza zwartą granicą zasięgu znajdują się liczne pojedyncze stanowiska.


Pokrój - dorasta do ok. 25-30 m wysokości (wyjątkowo 50 m). Korona młodszych drzew smukła, starszych gęsta, szeroka, nisko osadzona, jeżeli drzewo rośnie samotnie. U drzew rosnących w zwartych drzewostanach pnie są wysokie, gonne (bez bocznych gałęzi). Konary i większe gałęzie zwykle stromo wzniesione, na końcach nieznacznie zwisające.

Pień - dobrze widoczny przynajmniej do połowy korony, dalej dzieli się na potężne konary. Kora cienka, gładka, popielatoszara. Z wiekiem staje się nieco szorstka, nigdy jednak nie bywa spękana i nie łuszczy się, może być nieco falista lub porysowana. Młode pędy owłosione.

Liście - skrętoległe, jajowate lub eliptyczne dorastające do 10 cm długości i 5 cm szerokości, całobrzegie lub falisto ząbkowane (zwłaszcza na odroślach i siewkach). Z wierzchu ciemnozielone, błyszczące, od dołu jasne i matowe. Młode liście z obu stron owłosione srebrzysto. Starsze mają owłosiony główny nerw na spodniej stronie. U nasady zwężone klinowato. Ogonek krótki, owłosiony. Jesienią przybierają rdzawe barwy.
Pączki długie, ostre, lancetowate i czerwonobrunatne.

Kwiaty - kwiaty męskie zebrane w pęczki zwisające na długich osadkach. Każdy kwiat składa się z 10–15 pręcików i krótkiego czerwonobrunatnego okwiatu w kształcie rurki. Kwiaty żeńskie zebrane po dwa, otoczone czteroklapową okrywą, która w miarę dojrzewania drewnieje tworząc tzw. miseczkę (cupuli).
Pyłek - ziarna kuliste, trójszczelinowe z charakterystycznymi porami, średnicy około 50 μm, o cienkiej ścianie pokrytej drobnym bruzdowaniem.
Kwitnie - od kwietnia do maja.

Owoce - trójgraniaste, brązowe orzeszki nazywane bukwią z miękko owłosioną, zdrewniałą torebką – kupulą, pękającą na drzewie. Mają do 2 cm długości. Okrywy orzechów pękają wczesną jesienią. Nasiona kiełkują tylko gdy są przykryte ściółką leśną. Należą do nasion kiełkujących w ciemności

Buk pospolity owocuje obficie co 5-8 lat (tzw. lata nasienne), poczynając mniej więcej od 60-80 roku życia (drzewa rosnące w odosobnieniu zaczynają owocować w wieku 40–50 lat).

Osiąga wiek ponad 400 lat (np. w dolnym reglu Babiej Góry), a w południowej Europie nawet ponad 500 lat.




Więcej szczegółów w źródle oraz tutaj czy tutaj.
Zobacz też: buczyna pomorska, buczyna karpacka,
Miejsce gdzie rośnie ten las - link,



o.9.77.  (188) [47]