Chwile zaChwycone: Ostatni sen Łąki Ogrodzonej

13 lutego 2014

Ostatni sen Łąki Ogrodzonej

Przez cały rok nic się nie działo. Wczesną wiosną na środku Łąki Północnej wbito pale, postawiono blaszane ogrodzenie, zbudowano wrota, rozdarto i poraniono ziemię, a potem nagle nastała dziwna cisza. Robotnicy zniknęli, spychacz odjechał miażdżąc wszystko na swojej drodze. Na Łące Północnej wyrosła niby forteca (zobacz).
Wiosną życie zaczęło się jednak odradzać, rany po obu stronach ogrodzenia jakoś się zabliźniły - zarosły trawami, koniczyną i chaszczami. Roślinność zamaskowała nierówności terenu (koleiny i ślady gąsienic spychacza) i wszystko wróciło do jako takiej normy. Ale nie było już tak samo. Ogrodzenie podzieliło Łąkę Północną i niepokoiło. Zwykłe odgłosy łąki zaczęły zagłuszać przeciągłe jęki otwartych wrót, których skrzydłami poruszał wiatr. Ciągle słyszałam też wibrujący, zwielokrotniony skowyt zgładzonych sosen, które pocięto na pale i postawiono na straży.
Latem rzadko chodziłam na Łąkę Ogrodzoną, czułam się tam nieswojo. Trochę tak jakbym była wśród zombie. Widziałam jednak, że gdyby jej pozwolić, z czasem odrodziłaby się naprawdę i zaczęłaby żyć własnym życiem. Wiem jednak, że to niemożliwe i czułam, że ona też to wiedziała istniejąc jeszcze dzięki kredytowi czasu. Pewnie wiosną ruszą prace i Łąka Ogrodzona stanie się Wielkim Placem Budowy.
Jesienią łąka zaczęła zapadać w baśniowy sen. Żałuję, że ostatni.
To jej pożegnanie.