Kwiczoł i zmiany początek

W Małym Parku, w którym rosną jesiony, lipy, głogi, klon oraz krzewy lilaka i śnieguliczek widuję kilka gatunków ptaków - kawki, wrony, gawrony, gołębie i kwiczoły (możliwe, że są jeszcze inne). Dziś krótka opowieść o kwiczole, ale najpierw taka uwaga - wszystkie ww. gatunki, poza gołębiami, na terenie Polski objęte są ochroną - ścisłą lub częściową!
     Kwiczoła nie sposób przeoczyć. Choć jego ubarwienie nie jest jaskrawe, to jednak jest dość kontrastowe i charakterystyczne - żółty dziób, szara głowa z jaśniejszymi "brwiami", cętkowana pierś, jasny brzuch, brązowe skrzydła i ciemny ogon. Sam ptak jest niemały (mniej więcej wielkości kosa) i dość często się odzywa.
Kwiczoły zwracają uwagę swym zachowaniem - widuję je przemykające wśród traw, zajęte niemal metodycznym poszukiwaniem pożywienia lub rzadziej - stojące w miejscu i bacznie obserwujące otoczenie. Czasem można podejść do nich na kilkanaście kroków - owszem, nieustannie się rozglądają, ale nie są zbyt lękliwe. Uciekają dopiero, gdy odległość skróci się do kilku metrów, do ostatniej chwili przetrząsając teren w poszukiwaniu owadów i dżdżownic.

Kwiczoł (Turdus pilaris) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny drozdów (Turdidae). W Polsce objęty ścisłą ochroną gatunkową. Występuje na całym obszarze kraju, miejscami dość licznie. Podczas zimowych przelotów bywa bardzo liczny, co roku też pewna część osobników zimuje.

Niedawno byłam świadkiem takiej scenki - w Małym Parku na trawie spacerowała sobie zwarta gromadka kawek (6-8 ptaków). Być może zbliżyły się zanadto do terytorium kwiczoła (pewnie na którymś z pobliskich drzew ma gniazdo), gdyż niespodziewanie nadleciał kwiczoł - wprost na grupę kawek. Nie usiadł pośród nich, ale przeleciał bardzo nisko nad ich głowami wydając przy tym ostrzegawcze odgłosy. Wyglądało to tak, jakby je atakował, a przynajmniej chciał zmusić, by zawróciły. Kawki odchylały głowy unikając uderzeń długich skrzydeł kwiczoła, ptaka znacznie od nich mniejszego. Ostatecznie rozpierzchły się, gdy kwiczoł kilkukrotnie ponowił szarże.
Gdybym wówczas wiedziała, jakiej broni używa kwiczoł, znacznie uważniej przyjrzałabym się wszystkim przepędzanym kawkom...

Kwiczoł (Turdus pilaris) - upierzenie trójbarwne. Szary kolor piór na głowie i karku kontrastuje z brązowym grzbietem, oraz z wierzchem skrzydeł. Ogon czarnobrunatny. W locie można zauważyć biały spód skrzydeł.

Kwiczoł (Turdus pilaris) odżywia się drobnymi bezkręgowcami wyszukiwanymi w ziemi, głównie owadami i ich larwami oraz dżdżownicami, a także nasionami i owocami. 

Kwiczoł (Turdus pilaris) - pierś żółtawa lub pomarańczowa, brzuch biały. Na piersi i bokach gęste czarne kreskowanie, plamy mają kształt grotów (fot. 26 kwietnia)

Dodane dużo później:

Kwiczoł (Turdus pilaris)

----------------------------

Kwiczoł (Turdus pilaris) – gatunek niewielkiego ptaka wędrownego z rodziny drozdów (Turdidae), zamieszkujący północną i środkowo-wschodnią Europę na wschód od Renu i północ od Alp oraz Azję do środkowej Syberii (aż do rzeki Ałdan).
W II połowie XX wieku skolonizował też część zachodniej Europy i Wyspy Brytyjskie.

W Polsce dawniej nieliczny, obecnie lęgowy w całym kraju i miejscami dość liczny. Podczas zimowych przelotów bywa bardzo liczny, co roku też pewna część osobników zimuje.
W Polsce gatunek objęty ścisłą ochroną gatunkową(!)

Wygląd zewnętrzny kwiczoła - wielkości kosa, o nieco dłuższych skrzydłach. Dymorfizm płciowy niewielki, samce ubarwione nieco intensywniej. Charakterystyczne, trójbarwne upierzenie: szara głowa i kark, brązowy grzbiet i wierzch skrzydeł oraz czarnobrunatny ogon. W locie widoczny biały spód skrzydeł, wyraźnie odcinający się od szarego kupra i ciemnego ogona. Pierś żółtawa lub pomarańczowa, brzuch biały. Na piersi i bokach gęste czarne kreskowanie, plamy mają kształt grotów. Dziób u samców w szacie godowej żółty, a w szacie spoczynkowej ciemnieje na czubku i z wierzchu, upodabniając do dziobów samic i młodych. Wokół oczu i dzioba zaczernienie, różnej wielkości i intensywności.
Młode mają z wierzchu bardziej jednolite, brązowawe upierzenie z jasnym kreskowaniem.

Rozmiary - długość ciała ok. 24-27 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 39-43 cm.
Masa ciała - ok. 80-140 g.
Głos - charakterystyczne, skrzeczące „czak czak czak”, podobne nieco do głosu sroki. W locie odzywa się miękkim, zduszonym „łiii..” (od tego kwiczącego głosu pochodzi polska nazwa ptaka). Śpiew szorstki, świergoczący, pozbawiony melodii. Śpiewa siedząc lub w locie.

Zachowanie - towarzyski i hałaśliwy, zwłaszcza zimą przemieszcza się w dużych stadach po otwartych przestrzeniach.
Ptak wędrowny, przeloty: III-IV i X-XI. Zimuje w południowej i zachodniej Europie, Azji Mniejszej i Indiach. W Europie środkowej część populacji osiadła (nie odlatuje).
Często zaciekle broni jaj i młodych przed drapieżnikami (np. wrony, myszołowy), opryskując napastnika swoimi odchodami. Mniejsze ptaki niekiedy zakładają gniazda blisko gniazd kwiczołów, korzystając ze swoistej „ochrony”.

Środowisko - skraje wilgotnych lasów łęgowych, zwłaszcza topolowych, zadrzewione brzegi rzek i inne niewielkie zadrzewienia. Obecnie gniazduje również coraz liczniej w miejskich parkach, w ogrodach, sadach, alejach i na cmentarzach z wysokimi drzewami.
Na zimowiskach preferuje krajobraz rolniczy oraz miasta.

Pożywienie - kwiczoł odżywia się drobnymi bezkręgowcami wyszukiwanymi w ziemi, głównie owadami i ich larwami oraz dżdżownicami, a także nasionami i owocami.
Na ziemi żeruje w charakterystycznej dla drozdów pozie - z opuszczonymi skrzydłami i uniesionym ogonem.
Jesienią i zimą zjada głównie jagody i owoce, np. jałowca, głogu, jarzębiny czy jabłka.


Filmy  - 1/ Tu można usłyszeć głos kwiczoła, 2/ Obserwacja piskląt w gnieździe

Więcej informacji w źródłach - link 1, link 2,

&&&&&&&&&&&&&&&&

Bardzo dziękuję za miłe komentarze pod poprzednim postem - skłoniły mnie do przemyślenia całej sprawy i... wymyślenia rozwiązania.
Nie chciałabym drastycznie zmieniać charakteru tego blogu, a jednocześnie mam ochotę (potrzebę?) przedstawiać inne zdjęcia, które zrobiłam. Chcę je pokazywać dopóki jeszcze uważam je za (w miarę) udane. Może 3-4 kadry niezwiązane z tematem wpisu będą znośnym kompromisem w stylu "i wilk cały i owca cała"?
Spróbuję, przynajmniej przez jakiś czas - dopóki i ta forma nie stanie się dla mnie za ciasna. Co Wy na to??
Będę wdzięczna za Wasze opinie.

&&&&&&&&&&&&&&&&

To zdjęcie śnieguliczki rosnącej w Małym Parku zrobione pod koniec listopada. Pamiętacie przestęp dwupienny, o którym nie raz pisałam? Podczas zeszłorocznych porządków wiosennych przycięto wszystkie krzewy i oczyszczono ziemię z wszelkich roślin.
Było mi przykro, że unicestwiono stanowisko dość rzadkiego pnącza.

Śnieguliczka biała, śnieguliczka białojagodowa (Symphoricarpos albus Duhamel) - 23 listopada

A jednak nie!! Te "sprężynki" oplatające pędy śnieguliczki są niezbitym dowodem na to, że przestęp dwupienny przetrwał :-)

Teraz, gdy wreszcie nadeszła wiosna, te zwiędłe jesienne liście wydają mi się nierealne...

Jesienne liście drzew

Niedawno zajrzałam nad staw do Parku Nad Wartą. Wkrótce drzewa się zazielenią i to miejsce będzie wyglądało inaczej. Jednak kilka dni temu wyglądało mniej więcej tak:

Staw w Parku Nad Wartą w Poznaniu - stojąc na przeciwległym brzegu zrobiłam zdjęcia jesiennych drzew odbijających się w wodzie (tutaj) - fot. 3 listopada.

w38.30.

kwiczoł, drozd kwiczoł, Turdus pilaris, ptak kwiczoł zdjęcia opis, drozd kwiczoł zdjęcia opis, Turdus pilaris zdjęcia opis, kwiczoł chwile zachwycone, drozd kwiczoł chwile zachwycone, Turdus pilaris chwile zachwycone,