Nie planowałam dziś publikować kolejnego wpisu, ale trzecią rocznicę istnienia tego bloga trzeba było jakoś uczcić :-)
Olsza czarna (Alnus glutinosa Gaertn.) - gatunek drzewa należącego do rodziny brzozowatych. |
Olsza czarna (Alnus glutinosa Gaertn.) - rośnie prawie na całym obszarze Europy, a także na niektórych obszarach Azji i w północno-zachodniej Afryce (8 marca) |
Olsze czarne rosnące nieopodal Dużego Stawu są wysokimi drzewami, do których nie za bardzo można podejść. Stojąc na skraju ścieżki mogłam jedynie fotografować ich wierzchołki, zaś dolne gałęzie były dla mnie nieosiągalne ze względu na stromiznę i gęste zarośla. Ale to nic, w końcu nie ma żadnego problemu, by w Internecie znaleźć zbliżenia żeńskich kwiatów olszy czarnej. Ja chcę nauczyć się rozpoznawać drzewa także z daleka. Na zdjęciu poniżej rozkwitające olsze czarne :-)
Męskie kwiaty to te jaśniejsze, zwisające kotki (rzeczywiście są podobne do kwiatostanów brzozy), a kwiaty żeńskie to znacznie mniejsze, za to ciemniejsze szyszeczki.
Olsza czarna (Alnus glutinosa Gaertn.) to jedno z ważniejszych drzew wilgotnych zarośli nadbrzeżnych i lasów łęgowych niżu. |
Olsza czarna (Alnus glutinosa Gaertn.) - ulistnienie bardzo młodego drzewka rosnącego na brzegu Średniego Stawu |
Olsza czarna (Alnus glutinosa Gaertn.) - wierzchnia strona liścia jest błyszcząca. Od głównego nerwu odchodzi 5-8 par nerwów bocznych. Młode liście są nieco lepkie. |
Olsza czarna (Alnus glutinosa Gaertn.) - na spodniej stronie liści, w kątach nerwów widoczne są kępki włosków. |
------------------------------------
Olsza czarna (Alnus glutinosa Gaertn.) – gatunek drzewa należącego do rodziny brzozowatych. Olsza czarna to jedno z ważniejszych drzew wilgotnych zarośli nadbrzeżnych i lasów łęgowych niżu. Rośnie prawie na całym obszarze Europy, a także na niektórych obszarach Azji i w północno-zachodniej Afryce. W górach i na żwirowiskach rzecznych ustępuje miejsca olszy szarej.
Rozmiary - wysokość 20-25(30) m. Średnica pnia 0.75-1(1.25) m.
Długość życia i tempo wzrostu - drzewo krótkowieczne, (bardzo) szybko rosnące. Osiąga wiek 100-120(150) lat. Rośnie szybko do około 30. roku życia. W wieku 60-70 lat wzrost na wysokość praktycznie ustaje.
Pokrój - drzewo osiągające wysokość 20 do 25(30) m z rozłożystą koroną. Ma dużą zdolność do tworzenia odrostów ze ściętych pni.
Pień - dość gruby (u podstawy bywa zgrubiały), zwykle nieco pochylony, prawie zawsze widoczny aż do wierzchołka (strzała), często już przy samej ziemi podzielony na dwie, rzadziej więcej równorzędnych części.
Korona - u młodych drzew regularnie (wąsko)stożkowata, z czasem staje się szersza, bardziej nieregularna i zaokrąglona na szczycie, nigdy jednak nie jest bardzo szeroka. Konary niezbyt grube, ustawione w dość symetrycznych okółkach, w dolnej części korony prawie poziome, u góry łagodnie ukośnie wzniesione.dolne konary wzniesione do góry, górne bardziej poziomo odstające od głównego pnia. Roczne gałązki nagie z wyraźnymi, jaśniejszymi przetchlinkami
Kora - ciemnoszara, prawie czarna, pękająca. U młodych drzew jasnoszara, stosunkowo gładka, upstrzona jasnymi, kreskowatymi przetchlinkami, z wiekiem staje się ciemnoszara do brunatnoczarnej i głęboko, łuskowato spękana na odpadające poletka (istotna różnica w stosunku do posiadającej zawsze gładką korę olszy szarej). Uszkodzona kora, w reakcji z powietrzem, zabarwia się na charakterystyczny, intensywnie ceglastopomarańczowy kolor.
Pąki - owalne, brunatne, lepkie pączki, odstające na długich szypułkach. umieszczone na trzoneczkach, (odwrotnie)jajowate, tępo zakończone, okryte 2-3 purpurowofioletowymi łuskami o woskowato nakrapianej powierzchni, nagie i lepkie (stąd nazwa glutinosa; różnica względem olszy szarej!), boczne podobnej wielkości co wierzchołkowe, odstające od pędu.
Liście - długość 4-10 cm, szerokość 3-7 cm, odwrotnie jajowate, z tępym, lub wyciętym wierzchołkiem, brzeg nierówno podwójnie piłkowany i falisty. Wierzchnia strona błyszcząca. Od głównego nerwu odchodzi 5–8 par nerwów bocznych. Po spodniej stronie w kątach nerwów kępki włosków. Młode liście są nieco lepkie. Ulistnienie skrętoległe.
Kwiaty - zebrane w kotki. Kotki męskie o długości ok. 3 cm, zwisające, występują po 2-3 razem. W okresie kwitnienia powiększają się do 5-10 cm, wytwarzając duże ilości pyłku. Po przekwitnięciu obumierają. Kotki żeńskie o długości ok. 1,5 cm występują w pęczkach po 3-5. Po przekwitnięciu kotki żeńskie silnie drewnieją i rozrastają się do 5-10 cm długości. Przypominają swoim wyglądem małe szyszki na długich szypułkach.
Kwitnie - kwiatostany powstają już w lecie, W zimie kotki mają kolor czerwonawy, podczas kwitnienia stają się zielonkawe. Po przezimowaniu rozwijają się w marcu lub kwietniu, na długo przed rozwojem liści.
Owoc - mały, brunatny orzeszek z niewielkimi skrzydełkami (skrzydlak). Na pędach występują także zdrewniałe, zeszłoroczne szyszkowate owocostany. Owocostany osiągają dojrzałość we wrześniu-październiku
Korzenie - system korzeniowy sercowaty, bardzo głęboki (do 4m!), mocny, wytwarzający liczne odrośla korzeniowe. W bulwkowatych naroślach na korzeniach olszy żyją bakterie z rzędu promieniowców, wiążące azot atmosferyczny. Proces ten znacznie poprawia jakość gleby.
Roślina jednopienna z oddzielnymi kwiatostanami męskimi i żeńskimi, rozwijającymi się przed liśćmi, bardzo wczesną wiosną (od lutego do kwietnia), wiatropylna. Zaczyna owocować około 10. roku życia (na otwartej przestrzeni), a w drzewostanach około 25-30 roku. Owocuje obficie co 2-3 lata. Nasiona wysypują się zimą.
Drewno niezróżnicowane na biel i twardziel.
Siedlisko - olsza czarna porasta brzegi rzek, rowów melioracyjnych, stawów, bagna. Roślina światłolubna. Rośnie w miejscach wilgotnych. Unika podłoży wapiennych, suchych i gleb piaszczystych (rosnąca w takich warunkach olsza czarna przyjmuje formę krzaczastą).
W Sudetach i Karpatach bardzo rzadka i występuje tylko w reglu dolnym. Tworzy czyste lub mieszane drzewostany (olsy).
Więcej informacji w źródłach: Wikipedia, Moje drzewa, Otwarta Encyklopedia Leśna,
w.1.29.
Więcej informacji w źródłach: Wikipedia, Moje drzewa, Otwarta Encyklopedia Leśna,
w.1.29.
Bardzo mnie śmieszą szyszeczki olszy. Wyglądają jak takie szkieleciki szyszek. Ale drzewo o bardzo ładnej posturze. Pozdrawiam! :)
OdpowiedzUsuńOwocostany olszy rzeczywiście przypominają małe, rozeschłe szyszeczki. Pozostają na drzewie przez cała zimę, a nawet do następnego sezonu wegetacyjnego. To dobrze, bo dzięki temu będę mogła rozpoznawać olsze czarne także w stanie bezlistnym.
UsuńMam takie miłe wspomnienia z dzieciństwa. Pasałam krowy na łące otoczonej olchami. Zawsze pod nimi siadałam i czytałam książki. Bardzo lubię to wspaniałe drzewo i te małe jej szyszeczki. Pozdrawiam:):):):)
OdpowiedzUsuńOlsza daje dość głęboki, ale przyjemny cień, skutecznie chroniąc przed upałem, prawda? Olsze i książki - miłe wspomnienie. Pozdrawiam
UsuńAniko, najlepsze życzenia z okazji trzeciej rocznicy. Życzę trzydziestej i następnych. Gratuluję osiągnięć i popularności.
OdpowiedzUsuńOlsze jednoznacznie kojarzą mi się z wędrówkami, z dzikimi lasami z dala od dróg, z mokradłami. Dlatego je lubię.
Dziękuję Ci za życzenia, Krzysztofie. Wątpię żebym była w stanie tak długo prowadzić bloga, Nawet nie wiem czy doczeka następnej rocznicy.
UsuńMoże zrobiło mi się już trochę ciasno, a może to zimowa chandra - nie jestem zadowolona ze swych "osiągnięć" fotograficznych. Jednak cieszę się, że dzięki temu blogowi poznałam tyle roślin i owadów.
Aniko, widzę wyraźne różnice in plus czytając ostatnie posty i te dawne. Osiągnięcia masz niezaprzeczalne. Porównuję je także do swoich, co jest przecież zrozumiałe, no i wychodzi mi, że zarówno do jakości zdjęć, jak i do popularności bloga (o znajomości fauny i flory już nawet nie piszę), daleko mi. Zwal więc całą winę na zimę i nic nie pisz o niedoczekaniu czwartej rocznicy.
UsuńJeśli ktoś chce mieć popularny (często odwiedzany) blog, to musi pisać o kulinariach :-) Poświęcam mnóstwo pracy, czasu i energii na prowadzenie tego bloga (rośliny są pasjonujące), ale zaczęłam sobie zdawać sprawę z tego, że najbardziej chciałabym fotografować. Oczywiście, sama wpuściłam się w opisywanie, ale nie mam już tyle czasu, ile bym chciała i potrzebowała.
UsuńZ drugiej strony dokładne opisy botaniczne sugerują, że jest to blog przyrodniczo-ogrodniczy, a w ten sposób, mimowolnie, środek stał się celem...
Trudno nie zauważyć ilości pracy wkładanej przez Ciebie w ten blog. Czasami oceniam ten czas na kilka godzin dziennie. Myślę, Aniko, że wpadłaś w sidła własnej sumienności, swojego dążenia do robienia dobrze tego, co robisz. Blogów wypełnionych samymi zdjęciami jest dużo.
UsuńPodobne dążenie i ja mam, tyle że pisaniem zajmowałem się wcześniej, jedynym czasem dodanym w związku z prowadzeniem bloga jest wybór zdjęć i zamieszczenie całości na stronie.
Tak, Aniko, kulinaria zwiększyłyby popularność, tak jak zamieszczanie pieprznych, albo erotycznych, tekścików. Mógłbym takie pisać, ale nie będę tego robić, aż tak nie zależy mi na popularności, a jest ona taka, jakiej się spodziewałem. Aniko, pójdę dalej i powiem, że mamy podobne dążenia: chcemy na swoich blogach pokazać piękno, i chcemy to zrobić dobrze, a nawet pięknie. Różnica w miejscach poszukiwania piękna: Ty bardziej skupiasz się na obrazach fauny i flory (ale przecież i słowa mają u Ciebie wagę – vide Twoje „wstępniaki”), ja na słowach opisujących wrażenia z obcowaniem z przyrodą.
Różnica tak naprawdę niewielka.
Aniko, Ty nie możesz zamknąć bloga, bo dopiero zaczęłaś opisy drzew. Przecież czekam, na pewno nie ja jeden, na następne opisy.
Wszystkiego dobrego z okazji trzecich urodzin bloga, życzę masy pomysłów na kolejne posty :)
OdpowiedzUsuńBardzo dziękuję :-) Zobaczymy jak to się wszystko dalej potoczy.
Usuńświetnie osusza zabagnienia - dlatego często sadzona w miejscach narażonych na powstawanie wodnych zastoisk (okolice przepraw na przykład).
OdpowiedzUsuńNiech no mi się nawinie jakieś bagno...
Usuń