Zmierzając ku Łące Północnej, która jakoś się ostała i odrodziła (ogrodzenie przesuwano w głąb trzykrotnie - jaka cudowna pomyłka mierniczych!), mijam duży trawnik założony i obsiany trawą w ubiegłym roku. Wówczas, jak się zdawało, wyrosła tylko młoda zielona trawka, którą skrzętnie koszono i pielęgnowano. Ale w tym roku pojawiły się na niej inne rośliny, które ku mojej radości wybiły się ponad poziom trawy i pięknie zakwitły.
Oto farbownik lekarski, który bujnie wyrósł na tymże trawniku, nigdzie indziej go nie spotkałam, przynajmniej w tak pięknej postaci. Nie muszę chyba dodawać, że na długie chwile zapomniałam dokąd zmierzałam. Smutny jest los roślin, które miały czelność wyrosnąć na trawniku. Ich dni są policzone - do kolejnego koszenia. Bardzo mi zależało, by je uwiecznić.
Farbownik lekarski znany jest także jako wołowe ziele, wołowy język, czerwieniec |
Farbownik lekarski (Anchusa officinalis L.) z rodziny ogórecznikowatych w uprawach rolnych jest chwastem |
Farbownik lekarski (Anchusa officinalis L.) jest rośliną leczniczą. Surowcem leczniczym są korzenie i ziele. |
Farbownik lekarski (Anchusa officinalis L.) - owocem są pofałdowana i brodawkowane rozłupki |
Kwiaty farbownika lekarskiego. Korona 5-krotna, zrosłopłatkowa, o średnicy 7-13 mm, przeważnie purpurowofioletowa, czasami czerwona, niebieska lub biała. Wewnątrz korony owłosione osklepki. |
Farbownik lekarski - łodyga jest wzniesiona, prosta, szorstko owłosiona. Osiąga wysokość 30-90 cm. |
Farbownik lekarski (Anchusa officinalis L.) - jego siedliskiem są rumowiska, słoneczne stoki i wzgórza, przydroża. |
Farbownik lekarski (Anchusa officinalis L.) z rodziny ogórecznikowatych - pokrój rośliny. Liście są równowąskolancetowate lub podługowate i podobnie, jak łodyga szorstko owłosione |
----------------------------------
Farbownik lekarski (Anchusa officinalis L.) – gatunek rośliny z rodziny ogórecznikowatych. Pochodzi ze strefy umiarkowanej Europy oraz Turcji. W Polsce na niżu i pogórzu występuje dość pospolicie, jest archeofitem. Potocznie funkcjonują także nazwy: wołowe ziele, wołowy język, czerwieniec.
Pokrój - W pierwszym roku z ziemi wyrasta jedynie rozeta liści odziomkowych. W latach następnych wyrasta łodyga z kwiatami.
Łodyga - Wzniesiona, prosta, szorstko owłosiona, nierozgałęziona lub rozgałęziona w obrębie kwiatostanu, 4-kanciasta, szorstko owłosiona, często fioletowo nabiegła. Osiąga wysokość 30-90 cm.
Liście - Równowąskolancetowate lub podługowate i podobnie, jak łodyga szorstko owłosione. Liście lancetowate, siedzące, dolne (odziomkowe) – zwężające się w ogonek, całobrzegie, szorstko owłosione, często faliste.
Kwiaty - Na krótkich szypułkach. Kielich podzielony głębiej, niż do połowy, podczas owocowania ma kulistawodzwonkowaty kształt. Korona 5-krotna, zrosłopłatkowa, o średnicy 7-13 mm, przeważnie purpurowofioletowa, czasami czerwona, niebieska lub biała (w zależności od fazy kwitnienia). Wewnątrz korony owłosione osklepki (są to wyrostki (przeważnie łuskowate), zamykające wlot do gardzieli w kwiatach niektórych gatunków roślin. Występują np. w rodzinie ogórecznikowatych (Boraginaceae).
Kwitnie od maja do października. Kwiaty równoczesne, owadopylne, zapylane głównie przez błonkówki.
Owoce - Pofałdowane i brodawkowate rozłupki.
Siedlisko: rumowiska, słoneczne stoki i wzgórza, przydroża, murawy. W uprawach rolnych jest chwastem.
Występowanie - niemal cała Europa (poza skrajną północą i obszarem śródziemnomorskim) oraz Turcja. W Polsce dość roślina pospolita na niżu i w niższych położeniach górskich.
Bylina, hemikryptofit. Nie podlega ochronie.
Roślina miododajna.
Jest przejściowym gospodarzem grzyba wywołującego chorobę zwaną rdzą żyta.
Zastosowanie farbownika lekarskiego:
- Roślina lecznicza
- Surowiec zielarski: ziele, lub ziele z korzeniem. Zawiera m.in. alkaloidy (cynoglossyna, konsolidyna) alantoninę, cholinę, antocyjany, śluzy, kwas krzemowy, garbniki.
- Zbiór i suszenie: ziele należy zbierać w okresie kwitnienia, korzeń wczesną wiosną lub jesienią. Suszyć w przewiewnym miejscu, w cieniu.
- Działanie: roślina stosowana dawniej w medycynie ludowej, najczęściej w postaci naparu z ziela lub odwaru z ziela i korzenia. Napar ma działanie wykrztuśne, służył do leczenia kaszlu i schorzeń oskrzeli. Ze względu na znaczną zawartość alkaloidów stosowana rzadziej, z obawy przed przedawkowaniem.
- Roślina miododajna
- Dawniej otrzymywano z niego czerwony barwnik alkaninę (korzeni farbownika używano do barwienia na ciemnopurpurowo, a kwiatów na żółto). Obecnie jej barwnik wykorzystuje się np. w przemyśle kosmetycznym i mikroskopii.
- kulinaria - młode liście zawierają dużo witaminy C, mogą być spożywane jako sałata.
Farbownik przynosi ulgę przy ukąszeniach i stanach zapalnych gardła. Należy jednak pamiętać, że zawiera szkodliwe alkaloidy i dlatego nie powinien być stosowany doustnie.
Napary z farbownika mogą być stosowane przy ukąszeniach, łagodzi bowiem świąd i zmniejsza opuchliznę, przy trudno gojących się ranach, owrzodzeniach i oparzeniach. W postaci płukanek zalecany jest w stanach zapalnych gardła i jamy ustnej oraz przy chrypce.
Napar z farbownika
1 łyżeczkę suszonego surowca zalewamy szklanką wrzątku i parzymy pod przykryciem 10 minut. Napar stosujemy do przemywań, płukanek i okładów.
Bezpieczeństwo stosowania farbownika
Medycyna ludowa zalecała zioło jako środek wykrztuśny w schorzeniach dróg oddechowych i moczopędny. Farbownik lekarski zawiera jednak znaczne ilości szkodliwych alkaloidów, których nadmierne spożycie może prowadzić do wymiotów, biegunek, a nawet uszkodzenia wątroby. Zioła nie należy więc stosować wewnętrznie.
Starannie wykonane zdjęcia. Ładne! Gratuluję!
OdpowiedzUsuńmarianS
Dziękuję :-)
UsuńTak się zastanawiam - czy Unknown jest jeden czy jest ich na pęczki???