Łopian większy też kwitnie

Jestem przekonana (przez odejmowanie), że poniższe zdjęcia przedstawiają łopian większy. W czasie gdy powstały te fotografie, łopiany większy i pajęczynowaty niewiele różniły się między sobą. Jedyną wyraźnie dostrzegalną różnicę upatrywałam w wyglądzie koszyczków kwiatowych: okrągłe, z dłuższymi zielonymi końcami, kwitnące na górnym końcu. Same kwiaty wydają się bardzo podobne.
Zapraszam do obejrzenia kwitnącego łopianu większego, którego pięć dorodnych okazów znalazłam nieopodal trawnika przy torach.

Kwitnący łopian większy (Arctium lappa L.) z rodziny astrowatych. Inne (ludowe) nazwy: łopuch, głowacz, kostropień, topień, dziady.

Kwiaty w różnych fazach rozwoju. Łopian większy (Arctium lappa L.)  występuje pospolicie na terenie całej Polski.

Łopian większy (Arctium lappa L.)  kwitnie od lipca do sierpnia. Kwiaty zapylane są przez owady.

Kwitnący łopian większy (Arctium lappa L.) - bardzo charakterystyczną cechą łopianu większego jest to, że koszyczki mają od zewnątrz zielone, haczykowate łuski okrywy.

Kwitnący łopian większy (Arctium lappa L.)

Kwitnący łopian większy (Arctium lappa L.)

Łopian większy (Arctium lappa L.) - liście odziomkowe są jajowato-sercowate, duże, do 50 cm długości i 40 cm szerokości i spodem szarawe. Na łodydze liście też wyrastają, ale są dużo mniejsze.

Łopian większy (Arctium lappa L.) z rodziny astrowatych - pokrój rośliny (tutaj wysokość ok. 1,6 m)

-----------------------------

Łopian większy (Arctium lappa L.) - gatunek rośliny z rodziny astrowatych. Inne (ludowe) nazwy: łopuch, głowacz, kostropień, topień, dziady.
Występuje w Europie, na Syberii, w Himalajach, Chinach, Japonii, Azji Mniejszej, na Kaukazie, a jako gatunek zawleczony również w Ameryce Północnej i Południowej.
Jest pospolity na terenie całej Polski. Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy.  
Zmienność  -  Tworzy mieszańce z gatunkami: łopian gajowy (Arctium nemorosum), łopian mniejszy (Arctium minus) i łopian pajęczynowaty (Arctium tomentosum).


Pokrój  -  duża roślina zielna, szeroko się rozrastająca. W pierwszym roku wegetacji tworzy różyczkę liściową dużych liści, dopiero w drugim roku z korzenia wyrasta łodyga kwiatowa.Korzeń

Łodyga  -  wzniesiona, gruba i mocna łodyga silnie rozgałęzia się. Posiada rdzeń, jest bruzdowana, owłosiona, często czerwonawo nabiegła. Wyrasta na wysokość nawet do 2 m.

Liście - liście odziomkowe tworzące się w pierwszym roku w różyczce są jajowato-sercowate, duże - do 50 cm długości i 40 cm szerokości i spodem szarawe. Liście łodygowe - znacznie mniejsze, spiczasto-jajowate, wszystkie liście ogonkowe, spodem szaro, kutnerowato owłosione, całobrzegie lub nieco ząbkowane, ogonki liściowe pełne. Na łodydze też wyrastają liście, ale dużo mniejsze.
 Kwiaty -  zebrane są w koszyczki. Koszyczki wyrastające na długich szypułkach w górnej części łodygi tworzą wiechę. Bardzo charakterystyczną cechą jest to, ze koszyczki mają od zewnątrz zielone, haczykowate łuski okrywy. Wewnętrzna warstwa okrywy to szczeciniaste plewinki. Kwiaty fioletowo-różowej barwy. Przedprątne kwiaty kwitną w od lipca do sierpnia, zapylane są przez owady.

Owoc - niełupka. Owoce rozsiewane są głównie przez zwierzęta (zoochoria), do sierści których koszyczki kwiatowe przyczepiają się haczykowatymi łuskami okrywy koszyczka.

Korzeń - gruby, mięsisty, białej barwy, dochodzi do 0,5 m długości. Jest silnie rozgałęziony. Ma słaby, nieco nieprzyjemny zapach i słodkawy smak.


Roślina dwuletnia, hemikryptofit. Roślina ruderalna. 
Jest pospolity na całym niżu Polski, w górach jest nieco rzadszy i spotkać go można tylko w niższych partiach gór.

Siedliska  -  rośnie na dobrych glebach, przy drogach, na przychaciach, w zaroślach nadrzecznych.

Łopian większy jest cenną rośliną leczniczą

Surowcem leczniczym jest głównie korzeń łopianu, rzadziej nasiona.
Korzonki łopianu zawierają wielocukry (inulinę), olejek eteryczny, śluzy, fitosterole, kwasy organiczne, sole mineralne (siarczki i fosforany), białka, gorycze, garbniki, żywice i witaminę C; owoce zawierają tłusty olej i lignany.
Cała roślina zawiera cenne mikroelementy: cynk, miedź, kobalt, mangan i żelazo.

Korzeń łopianu ma działanie żółciopędne, napotne, bakteriobójcze, przeciwgrzybiczne (pomaga zwalczać infekcje typu drożdżakowego), przeciwzapalne, przeciwcukrzycowe, przeciwreumatyczne i gojące.
W warunkach domowych najczęściej stosuje się wywar z korzenia lub sok ze świeżej rośliny – wewnętrznie przy kłopotach z przemianą materii, dla zwiększania wydzielania soków trawiennych i śluzu, dla pobudzania wydzielania potu, przy chronicznych zaparciach oraz przy przewlekłych chorobach skóry i reumatyzmie. Przywraca normalną florę bakteryjną w jelitach po kuracji antybiotykowej. Stosowany zewnętrznie, w kąpielach, okładach lub zmywaniach, leczy wiele chorób skóry: łojotok, trądzik młodzieńczy (poprawia czynność gruczołów łojowych), egzemy, wysypki, rany, oparzenia, czyraki i łuszczycę. W takich przypadkach pomagają również łopianowe maceraty i maści.  (źródło)

łopian większy, Arctium lappa, ludowe nazwy łopianu większego, łopuch jak wygląda zdjęcia, głowacz roślina opis zdjęcia, kostropień roślina zdjęcia informacje, topień roślina zdjęcia opis, dziady roślina zdjęcia, łopian grafika informacje, łopian większy kwiaty zdjęcia, łopian większy chwile zachwycone, Arctium lappa chwile zachwycone,