Kwiaty tasznika pospolitego

Tasznik pospolity (Capsella bursa pastoris) z rodziny kapustowatych

Lubię taszniki. Ujęła mnie ich prosta symetryczna budowa. Roślina jest uważana za chwast, choć posiada właściwości lecznicze. Jak dla mnie - to jeden z pięknych chwastów :-). Dekoracyjny motyw tasznika wykorzystałam kiedyś ozdabiając fronty mebli w pokoju urządzonym w klimacie letniej łąki.

Poniżej przedstawiam zdjęcia głównie bardzo drobnych kwiatów tasznika pospolitego, na które nawet nie zwraca się uwagi, przyglądając się wzniesionej łodydze ozdobionej wieloma strzałkowatymi nasadkami, przypominającymi serduszka. 

Tasznik pospolity znany jest także pod takimi nazwami jak: kaletki, bydlnik gryczka, sumki pastusze, tobołki pastusze, czy znajoma mi nazwa taszka "chlebek Baby Jagi".

Kwitnąca tarnina

Ten krzew fotografowałam będąc nad morzem, ale jest on bardzo często spotykany. Rośnie dziko, ma długie ciernie i dość charakterystyczny pokrój. Niby wszystko się zgadza, że jest to śliwa tarnina. Tylko dlaczego niektóre kwiaty mają sześć zamiast pięciu płatków?? Więc jeśli to nie jest śliwa tarnina, inaczej  ciarka, ciarki, cierniaki, ciernie, ciernie czarne, dzika śliwa, kopcipka (korcipka), ostręże, ostrzęże, sliwa dzika, śliwa tarka, śliwa tarń, tarka, tarki, tarn, tarń, tarnina, tarnka, tarnki, ternkowe drzewo, tarnośliw, tarnosliwa, tarnośliwka, tarnówka, żarnośliwa - to CO?

Kwiaty śliwy tarniny  (Prunus spinosa L.) – gatunek krzewu z rodziny różowatych (Rosaceae)

Kwiaty śliwy tarniny  (Prunus spinosa L.) – gatunek krzewu z rodziny różowatych (Rosaceae). Mają średnicę od 1,2 cm do 1,8 cm. Pięć białych lub zielonkawobiałych płatków korony ma długość 6–8 mm. Ich kształt jest podługowato-jajowaty, a na końcu bywają płytko wcięte.

Chrabąszcz majowy

Chrabąszcz majowy (Melolontha melolontha) – gatunek chrząszcza z nadrodziny żukokształtnych, rodziny żukowatych (poświętnikowatych)

Nie jestem amatorką robali. Przyznaję, że wręcz się ich boję, a przynajmniej unikam bezpośrednich kontaktów. Za to jestem amatorką okazji.
Było to w pierwszy weekend majowy. Właśnie fotografowałam liście czeremchy, której jest sporo w Moim Lesie (i to dwa gatunki), gdy nagle, wśród młodych listków dostrzegłam charakterystyczny, trochę groźny, biało-czarny wzór. Albo raczej wpierw usłyszałam ciche brzęczenie - tego już nie pamiętam.
Oczywiście, był to chrabąszcz. Nie udało mi się sfotografować go w całej okazałości (głowa ciągle była jakoś schowana wśród liści i pąków). Chrabąszcz widocznie upodobał sobie to ułożenie gałązek i liści, lecz ciągle szukał wygodniejszej pozycji. Mościł się bez końca! Przez dłuższą chwilę mogłam go spokojnie podglądać - tak bardzo był zajęty swoimi sprawami. No i... nie wystraszył mnie nagłym zerwaniem się do lotu.
Zdjęcia musiałam robić na tle słonecznego nieba (gałązka znajdowała się ciut powyżej linii mojego wzroku), więc chrabąszcz wypadł na nich dość ciemno.

Chrabąszcz majowy (Melolontha melolontha) w ciągu dnia przebywa na drzewach liściastych (tu: czeremcha późna). Żywi się liśćmi różnych drzew liściastych (drzewa owocowe, wierzby, brzozy, buki, dęby i inne)

Nie zapomnę

Niezapominajka leśna (Myosotis sylvatica) z rodziny szorstkolistnych

Życie to nie bajka, a las czy łąka to nie ogródek z grzecznymi rabatkami i grządkami oddzielonymi ścieżkami, w którym (zwykle) wyrośnie to, co posadzisz lub zasiejesz. Las i łąka funkcjonują inaczej. Poszukując rozkwitającego kwiatka wypatrujesz go wśród traw, starasz się wyczulić wzrok na każdy kolor inny niż odcienie zieleni, których jest tam bez liku. Trzeba stąpać ostrożnie, by w swojej wędrówce za czymś ciekawym nie przeoczyć czegoś niepowtarzalnego, jedynego w całym lesie. By nie rozdeptać nieostrożnym butem maleńkiej kryjówki, pułapki czy szczęśliwej sadyby - czyjegoś całego świata. A roślina, której szukasz, może być jedynym okazem w całym lesie. Uważaj więc po czym stąpasz.
Idąc na swoją kolejną wędrówkę po lesie i łące, czułam się trochę jak intruz wdzierający się w ten tajemniczy świat, pełen prawie niesłyszalnego życia, którego rozmaitości nawet nie jestem w stanie sobie wyobrazić. Od niedawna kiełkuje we mnie świadomość, że owo życie istnieje i buzuje w każdej kępie trawy i na każdym skrawku ziemi. Idąc, ostrożniej stawiam kolejny krok, by dokonać jak najmniejszych zniszczeń.
Może uświadomiły mi to galopujące gąsienice, a może przemówiły maleńkie główki fiołków, sporków i innych roślinek, które dopiero zaczynam widzieć i poznawać?
Sama się sobie dziwię, lecz kępa niezapominajek, którą znalazłam blisko obozowiska, była pierwszą jaką znalazłam w lesie. I w całym moim życiu. Spotkanie z kwitnącymi niezapominajkami sprawiło mi wielką radość, tym bardziej, że w żadnym innym zakątku lasu, na polanach i łąkach nie znalazłam takiej drugiej kępki. Ani jednej! To tak, jakby te niezapominajki wyrosły specjalnie dla mnie. Czy to nie bajeczne?
Dziękuję i... nie zapomnę! Będę uważać.

Niezapominajka leśna (Myosotis sylvatica) rośnie dziko w zaroślach, w lasach i nad ciekami wodnymi

Fiołki z leśnej polany

Fiołek polny (Viola arvensis Murr.) z rodziny fiołkowatych (Violaceae)

Na początku maja w Moim Lesie wypatrzyłam tylko jednego maleńkiego fiołka polnego, ale w ostatni weekend znalazłam ich już niemało. Tamten ledwie odstawał od ziemi (najwyżej 10 cm), te zaś miały już smukłe łodyżki sięgające nawet 25 cm wysokości. Ale kwiatki i tak są malutkie, jak to u fiołków polnych (niewiele ponad 1 cm). Za to niezmiennie śliczne. nie mogłam się powstrzymać przed fotografowaniem, a one tak wdzięcznie pozowały.
Przejrzałam jeszcze raz w Wikipedii wszystkie gatunki fiołka, gdyż dostrzegam różnice w wyglądzie tych roślin. Np. nie wszystkie mają te czarne kreseczki na dolnym płatku; jedne mają górne płatki zaokrąglone, inne zaś wydłużone. No i wysokość nie zawsze się zgadza - fiołek polny ma od 10 do 20 cm wysokości. Nie wszystkie, ale niektóre z moich znalezisk miały na pewno więcej. Może są to mieszańce albo różne odmiany, jednak nie potrafię określić jakie.

Fiołek polny (Viola arvensis Murr.) z rodziny fiołkowatych (Violaceae)

Fiołek polny (Viola arvensis Murr.) z rodziny fiołkowatych (Violaceae)

Galop gąsienicy

A kuku!   Gąsienica piędzika siewieraka (Operophtera fagata)

Ani myślę rozwodzić się w temacie robali, które interesowały mnie o tyle, by trzymać się od nich z daleka. To, że zdjęcia przedstawiają gąsienicę, każdy widzi. A ponieważ nie wiem (i nie zamierzam dochodzić, chyba, że ktoś życzliwy doniesie) larwą jakiego motyla lub błonkówki jest dzisiejsza bohaterka (w kolorze żółtawym, pastelowym długości 2 do 2,5 cm), dlatego umówmy się, że jest to dzięhonica (wym. dziĘ-HOnica). Tę osobliwą nazwę wymyśliło ongiś moje dziecko w wieku niespełna dwóch lat. Niestety, nie pamiętam jaką gąsienicę wówczas zobaczyło, że tak tę nazwę osobliwie wymawiało. W każdym razie, ja bym tego nie wymyśliła.
A, przypomniałam sobie właśnie - chodziło o gąsienice czołgu :-).
Ale okazja się trafiła, więc czemu nie? Z drugiej strony z robalami nigdy nic nie wiadomo, bo obserwując je, ni stąd ni zowąd, może powstać sensacyjny scenariusz  :-) 
    Gąsienice spotkałam na źdźbłach trawy pod brzozami na skraju zagajnika. Najpierw zauważyłam maleńkie jasnożółte kwiatki o trochę dziwnym, niezbyt wyraźnym kształcie. Chciałam chwycić główkę owego kwiatka (nie zerwać, tylko się przyjrzeć), a tu nagle główka kwiatka spadła na ziemię i rozwinęła w gąsienicę. Zdumiona rozejrzałam się dookoła i spostrzegłam, że jest tam ich całkiem sporo - jedne rozciągnięte wzdłuż źdźbeł traw i ledwie widoczne, inne przesuwające się żwawo w pionie lub poziomie. Kiedy zauważyłam jak niemal galopują, zabrałam się za fotografowanie - widok wart był uwagi! Nie było to wcale łatwe - gąsienice poruszały się szybko i zwinnie, raz w cieniu, raz w słońcu. Fotografując jedną musiałam zważać, by nie wejść w zbyt bliski (żaden bezpośredni, brr!) kontakt z innymi, było więc na co uważać.

Sporek wydał owoce

Sporek wiosenny  (Spergula morisonii)  z rodziny goździkowatych - nasiona w otwartej torebce

Sporek wiosenny to wiotka roślinka o maleńkich białych kwiatkach, lecz sprawił mi naprawdę sporo kłopotu! Gdyby tak pociągały mnie rośliny ozdobne, ogrodowe, a nawet egzotyczne, przypuszczam, że ustalenie nazwy byłoby prostsze. Ale nie! Mnie urzekły zwykłe rośliny, które mam pod stopami, tuż obok siebie, nad którymi trzeba się nieraz mocno pochylić, by je dostrzec, a czasem i wysilić, by pokazać ich prawdziwe piękno, subtelną, eteryczną, a czasem skomplikowaną budowę, zajrzeć w maleńkie gardziołko kielicha, spojrzeć w oczko kryjące wręcz niesłychane tajemnice, pozwolić, by przemówiły. To dopiero egzotyka!
Ze sporkiem było tak: najpierw pomyliłam go z możylinkiem (no, był trochę podobny na zdjęciach, ale jednak zupełnie inny!), potem ze sporkiem polnym (choć zdziwiłam się wielce, że kwitnie już na początku maja, a nie od czerwca, jak natura przykazała), a teraz okazało się, że to sporek wiosenny!
Ledwo moja pomyłka wyszła na jaw, sporek wiosenny przekwitł i wydał nasiona. Jeszcze dwa tygodnie temu fotografowałam jego kwiatuszki (średnicy max 0,5 - 0,6 cm!), a w ostatni weekend po kwiatkach właściwie nie było śladu. Większość przekwitła i wydała nasiona. Ciemnobrązowe.
Fotografowany sporek rósł, oczywiście, w moim lesie, dokąd każdego weekendu (jeśli jest pogoda i okoliczności pozwalają) udaję się w ramach relaksu, którego stałymi elementami są fotografowanie i grillowanie plus kontemplowanie przyrody.
A oto jak wyglądał sporek wiosenny 18 i 19 maja.

 

Kwitnąca miesiącznica

Miesiącznica roczna (Lunaria annua) z r. kapustowatych.

Nigdy nie widziałam kwitnącej miesiącznicy, ale wiedziałam gdzie rośnie. Odkryłam to miejsce na początku marca i sfotografowałam wówczas jej srebrne łuszczyny, które zachowały się przez długą zimę w niemal doskonałym stanie. Parę dni temu wybrałam się ponownie do jej kryjówki, ciekawa jak teraz wygląda. Doprawdy, nie spodziewałam się takiego widoku! To dość ponure miejsce zamieniło się w jakąś bajkową krainę pełną kwiatów, zieleni i zapachów. A ona? Ona ubrana w piękne fioletowe kwiaty (o różnych odcieniach) górowała nad trawami i białymi czosnaczkami oraz żółtymi glistnikami. Dostrzegłam kilka okazów, ale fotografowałam tylko dwa. To niemożliwe, by podczas fotografowania niczego nie zniszczyć czy nie zdeptać, ale przynajmniej chciałam zminimalizować wyrządzanie szkód, ograniczając się do fotografowania dwóch najbliższych roślin.

Miesiącznica roczna (Lunaria annua) - gatunek rośliny należący do rodziny kapustowatych.

Starzec wiosenny

Starzec wiosenny (Senecio veralis)   

Uczę się rozpoznawać rośliny przy okazji ich fotografowania. Odszukanie nazwy konkretnego gatunku, mimo nieocenionej pomocy Internetu, czasami trwa dość długo i wymaga porównania wielu zdjęć i opisów.

Poniżej fotografii zamieszczam opis rośliny zaczerpnięty z Wikipedii, lecz nie zawsze bywa on dla mnie zrozumiały (eh, to precyzyjne botaniczne słownictwo!). W każdym razie okaz, który spotkałam miał ok. 30 cm wysokości i kwiaty o 13 płatkach (podobnie jak na zdjęciach innych autorów). Charakterystyczne są (czy tylko dla tego gatunku?) czarne punkciki na końcach płatków i brzegach pąków (przepraszam za mało fachowe określenia).

Zdjęcie zaprezentowane u góry zostało obrobione w programie Photoshop przez autora bloga Ladaco, a poniższe przeze mnie - w przeglądarce IrfanView...  No comment please!  :-) .

Gwiazdnica wielkokwiatowa

Gwiazdnicę wielkokwiatową spotkałam nad morzem. Stanowiska tej rośliny znajdowały się na zielonym pasie oddzielającym (chroniącym) ląd stały od morza. Od razu zwróciły moją uwagę charakterystyczną budową kwiatów (5 par płatkow). Kwiaty miały średnicę ok. 2,5 -3 cm, wysokość roślin wynosiła ok. 30 cm.

Gwiazdnica wielkokwiatowa (Stellaria holostea L.) z rodziny goździkowatych     [13 maja]

Niezabudka - mysie uszko

To zupełny przypadek, że tak właśnie się złożyło! Na dziś zaplanowałam opublikowanie zdjęć i informacji o niezapominajce i dowiedziałam się, że dziś, 15 maja, jest Dzień Polskiej Niezapominajki – święto przyrody obchodzone corocznie, mające na celu promowanie jej walorów, stałe przypominanie o ochronie środowiska i zachowaniu różnorodności biologicznej Polski.Święto ma również na celu zachowanie od zapomnienia ważnych chwil w życiu, osób, miejsc i sytuacji."Polska Niezapominajka" jest zachętą aby budować silne, głębokie więzy z najbliższymi i szczere przyjaźnie z ludźmi z otoczenia, przypomina o szacunku jaki powinniśmy żywić dla przyrody "małej" i "wielkiej Ojczyzny", przypomina o wartości jaką niosą ze sobą lokalne tradycje czy wytwory ludzkiej myśli
Akcję zapoczątkował w 2002 redaktor radiowej Jedynki, Andrzej Zalewski, trochę na przekór Walentynkom. Pierwsze obchody odbyły się 15 maja 2002 roku.

Niezapominajka (prawdopodobnie leśna). Fotografowane okazy miały ok. 30 -35 cm wysokości; średnica kwiatów do 2 cm

Niezapominajki spotkałam nieopodal parkingu w drodze nad morze. Nie wiem czy rosły dziko czy ktoś ozdobił tak trawnik na skraju lasu - było ich naprawdę sporo, aż miło było popatrzeć (i fotografować). Kiedy tam dotarłam, było już prawie południe i słońce stało wysoko mocno oświetlając kwiaty. Miałam tylko kilka minut na zrobienie zdjęć, nie było więc czasu na przejmowanie się zbyt silnym oświetleniem i cieniami. Kwiatki o pięknym niebieskim kolorze płatków (ale znalazłam również w kolorze pudrowego różu!) były naprawdę urzekające - rosnąc na skraju lasu wydały mi się o niebo piękniejsze niż posadzone w ogródku :-)
 

Niezapominajka (Myosotis L. (dosłownie "mysie uszko")  rodzaj roślin należący do rodziny ogórecznikowatych.

Starzec zwyczajny

Kilka okazów starca zwyczajnego wyrosło przed ogrodzeniem dużej posesji, której właścicielka, na moją prośbę, zgodziła się nie kosić. Pas dzikiej zieleni, na którym od lat wyrastają "chwasty" ma średnio metr szerokości i około 100 m długości. Ileż tam najróżniejszych roślin! Jeszcze wszystkich nie znam, ale oprócz starca zwyczajnego jest i starzec wiosenny, przetacznik perski, mniszki, wyka, jasnota, mydlnica, wiesiołek, tasznik i pewnie wiele, wiele innych. Mam nadzieję, że przez całe lato aż do późnej jesieni będzie warto tam przychodzić. A dziś przedstawiam starca zwyczajnego (ciekawe skąd taka nazwa? Swoje, ale jak sądzę, prawdopodobne wytłumaczenie nazwy zamieściłam tutaj). Znalezione okazy miały od ok. 15 do ponad 30 cm wysokości, ale rośliny te mogą osiągnąć nawet 45 cm wysokości.

Starzec zwyczajny (Senecio vulgaris) z rodziny astrowatych. Średnica widocznych tu kwiatów jest wielkości ziarnka pieprzu

Fiołek polny

Fiołek polny to jeden z wielu maleńkich  kwiatków, które czasami trudno dostrzec i podziwiać bez przynajmniej pochylenia nad nim. I to najlepiej z lupą lub aparatem fotograficznym. Będąc w Moim Lesie na początku maja dostrzegłam jednego, jedynego fiołka nieopodal wilczomleczy, które właśnie fotografowałam przyklękając na ziemi. Cała roślinka, ów fiołek, miała niewiele ponad 12 cm wysokości, ale maleńki kwiatek zwrócił moją uwagę żywo żółtą, wesołą plamką. A w powiększeniu? Proszę, jaki misterny  :-) .

Fiołek polny (Viola arvensis Murr.) - rodzina fiołkowatych (Violaceae)

Fiołek polny (Viola arvensis Murr.) - rodzina fiołkowatych (Violaceae)

Ach, ten sporek!

Sporo zamieszania miałam z tym sporkiem. Jak zwykle w internecie szukałam nazwy i informacji o sfotografowanej roślinie, kierując się podobieństwem wyglądu na zamieszczonych tam zdjęciach. Trafiłam na możylinka trójnerwowego, który wydał mi się łudząco podobny do okazów z Mojego Lasu.
Oczywiście, wkrótce dostrzegałam różnice: nieco inny kształt płatków, białe a nie żółte pręciki. W końcu zorientowałam się, że to na pewno nie może możylinek "w pierwszej fazie kwitnienia" (tak sobie gdybałam próbując usprawiedliwić ewidentne różnice; o naiwna i nieświadoma nieskończonej różnorodności natury!), ze względu na zupełnie inny wygląd liści.
Później uznałam, że pewnie jest to sporek polny (zdziwiona, że już kwitnie, bo powinien dopiero zacząć od czerwca (do września), ale jednak nie! Na swoje usprawiedliwienie dodam, że w internecie oba sporki są mylone - obok polskiej nazwy sporka wiosennego podawana jest łacińska nazwa sporka polnego!
  
Wreszcie się udało - to sporek wiosenny (Spergula morisonii) , sfotografowany 4 i 5 maja (na poboczach ścieżek w okolicy, którą nazywam Moim Lasem, ale z pewnością określenie "las" jest na wyrost). Wielkość fotografowanych kwiatków oceniam na niewiele ponad pół centymetra.
Następnym razem postaram się dokładniej przyjrzeć żywym roślinom, zapamiętać (zapisać?) ich wielkość, wygląd liści, łodygi i kwiatów. Wtedy będzie mi chyba łatwiej (i szybciej) ustalić właściwy gatunek. Może powinnam też mieć pod ręką krótką linijkę?

Sporek wiosenny (Spergula morisonii) z rodziny goździkowatych.  W Polsce gatunek niezbyt pospolity w zachodniej części kraju i bardzo rzadki we wschodniej
 

Desperacka ucieczka rynnicy

Rynnicę topolową (dwa okazy) spotkałam na młodej osice na skraju Suchej Łąki pomiędzy osikowymi i brzozowymi zagajnikami. W pierwszej chwili sądziłam, że jest to biedronka, ale szybko dało się zauważyć, że nie ma kropek, jest nieco większa, bardziej kanciasta, a pokrywy osłaniające jej skrzydełka są bardziej matowe.

Rynnica topolowa (Melasoma populi L., syn. Chrysomela populi) – roślinożerny chrząszcz należący do rodziny stonkowatych. Jest szkodnikiem uszkadzającym liście topól (tu na topoli osice)

Wilczomlecz zakwitnie jutro

Wilczomlecze, które spotkałam 4 maja były jeszcze młodziutkie, gdyż miały ledwie uformowane "pąki" kwiatowe (fachowo: "szczytowa, wieloramienna wierzchotka"). Te rozwijały się jednak bardzo szybko. Pogoda sprzyjała, zatem wszystko rosło "w oczach". Już następnego dnia wilczomlecze rozkwitły na żółto. Przedstawiam wilczomlecze w postaci sprzed kwitnienia, kiedy wierzchotki były zaledwie jasnozielone i nie byłam pewna, czy w ogóle są to rośliny kwitnące. Nie posiadam stosownej wiedzy, czy jest to wilczomlecz sosnka, ale to możliwe (roślinki rzeczywiście przypominały siewki sosny). Fotografowane przeze mnie okazy miały do ok. 25 cm wysokości, ale były też mniejsze (młodsze) roślinki. Sądzę, że za parę dni wszystkie jeszcze urosną.

Dodane wiele lat później
Przedstawione tu rośliny należą do gatunku wilczomlecz lancetowaty

Wilczomlecz (Euphorbia L.)- rodzaj roślin z rodziny wilczomleczowatych, liczący ok. 1600-2000 gatunków. W Polsce występuje ok. 20 gatunków  [4 maja]

Sosny kandelabrowe

Sosna "kandelabrowa" jest smukła, wysoka i ma bardzo długie igły

Są piękne, ale nie wiem do jakiego gatunku należą. Nazwałam je sosnami kandelabrowymi ze względu na wygięty kształt i układ cienkich gałęzi zakończonych pękami długich igieł. Ten rodzaj sosny wypatrzyłam w zagajniku brzozowym, nieopodal mojej letniej posiadłości. Całkiem możliwe, że to w wyniku wyścigu ku słońcu sosny te właśnie tak się ukształtowały - są strzeliste, smukłe i symetryczne. Z drugiej strony długość igieł (niemal 20 cm) oraz charakterystyczny układ gałęzi, najczęściej tylko na końcu zwieńczonych "czupryną" podwójnych igieł sugeruje, że nie jest to zwykła sosna, jaką można spotkać w lesie sosnowym.
Poniżej przedstawiam wygląd różnych części tych pięknych drzew.

Ta sosna posiada bardzo długie (około 19-20 cm) podwójne igły. Wyrastają one na końcach długich i wygiętych gałązek.

Gałązki z części wierzchołkowej powalonej wichurą sosny kandelabrowej

Cebulica syberyjska

Znalazłam toto (maleńkie niebieskie kwiatuszki) w dwóch miejscach - na poboczu ścieżki prowadzącej do Łąki Północnej, której pozostałość nieśmiało się odradza oraz nieopodal martwego drzewa, które naznaczyły korniki. W pierwszym miejscu były to zaledwie dwa jasnoniebieskie kwiatki, w drugim trzy, w tym jeden w postaci pączka. Cebulica jest często sadzona w ogródkach, ale te okazy rosły dziko, samopas. Może dlatego były takie malutkie, ledwie wystawały ponad ziemią (5-7 cm). Kwiatki miały średnicę ledwo 2 cm. Szczerze mówiąc, jeśli kiedykolwiek widziałam je w czyimś ogródku, to nie dostrzegałam ich. Teraz to co innego :-) .
Zdjęcia zostały wykonane w połowie marca. Niestety nie udało mi się zrobić lepszych ujęć.

Cebulica syberyjska (Scilla siberica) – gatunek byliny należący do rodziny szparagowatych.